Boston prywatnie

Boston byl nieporównywalnie duzym przedsiewzieciem w stosunku do tego, jak dlugo tam mieszkalismy. Kiedy ze wzgledów zawodowych musielismy przeniesc sie do Bostonu, dlugo nie moglismy znalezc odpowiedniego mieszkania. W koncu przypadek sprawil, ze mielismy mozliwosc kupna apartamentu w pieknym miejscu, samo mieszkanie bylo jednak zniszczone i niezamieszkane od prawie 10 lat. Wydawalo mi sie to bardzo korzystne, gdyz uwielbiam urzadzac mieszkania, ale wtedy jeszcze nie spodziewalam sie, ze to bedzie wiecej niz powierzchowny remont i urzadzenie wnetrza. Apartament zajmowal cale ostatnie pietro i jako bonus dostalismy jeszcze strych nad nim, który byl jedna wielka rupieciarnia z wentylacja domu, o powierzchni równej powierzchni glównego apartamentu i mial dwie zalety - posiadal duzo okien, które wychodzily na wschodnia, pólnocna i poludniowa strone a przede wszystkim posiadal balkon, waski wprawdzie, ale ze wszystkich trzech stron budynku (zakupiony glówny apartament nie posiadal zadnego balkonu). W mojej wyobrazni widzialam juz na tym strychu piekny, duzy, jasny loft. Aby zrealizowac moje marzenia potrzebny byl generalny remont w trzech etapach. Najtrudniejszym bylo poszerzenie balkonu w trzech miejscach, w ten sposób znalazlo sie równiez miejsce na duze donice z drzewami owocowymi. Poza tym wbudowano 5 okien w dachu - 3 w kuchni, jedno w sypialni i jedno w lazience, dalo to mieszkaniu jeszcze wiecej swiatla i umozliwilo ogladanie nieba w nocy.                                                                                                            Poczatkowo mieszkalismy jeszcze w Hamburgu, wiec moglismy nadzorowac przebieg remontu tylko co pare tygodni, koncowy etap odbywal sie juz po przeprowadzce, wtedy najpierw mieszkalismy w pierwotnym apartamencie, który pózniej wynajelismy. Dzis trudno mi sobie wyobrazic remont na taka skale bez ciaglego nadzoru, mialam tez stale  problemy z architektem, ale jak widac wszystko jest mozliwe. Nagroda byly piekne widoki z okien - na parki Public Garden i Boston Common, Financial Center ze wschodniej strony i na Charles River z pólnocnej strony.

Kwiatek Sily i Nadziei 

Kiedy w czasie najgorszej fazy remontu moglam tylko sama poleciec do Bostonu i nadzorowac przez kilka dni prace, czulam juz, ze nie bedzie latwo. Przede wszystkim to nie byly jeszcze czasy iPhonów, szybkiej komunikacji, a poza tym w mieszkaniu nie bylo jeszcze netu, przy podejmowaniu szybkich decyzji zdana bylam tylko na siebie. Poza tym w konserwatywnym Bostonie kobieta byla traktowana troche z przymruzeniem oka, a wladajaca wprawdzie jezykiem, ale nie takim, którym mozna sie porozumiec z "budowlancami", byla w jeszcze duzo gorszej sytuacji. 

Juz w czasie lotu mialam zle przeczucia, które rzeczywistosc duzo przerosla. Czekaly na mnie wlasciwie same problemy, które spadly jak grom z jasnego nieba i rozmowy z architektem i kierownikiem budowy dobily mnie ostatecznie. Czulam sie tak bezsilna, ze wyszlam na balkon, wlasciwie nie wiem po co - odetchnac, rozplakac sie, a moze wykrzyczec cala moja zlosc i bezsilnosc. I wtedy zauwazylam w waskiej szczelinie balkonu tego kwiatka. Sam znalazl droge na 22 pietro i otoczony betonem  mimo swojej kruchosci pieknie zakwitl i usmiechal sie do mnie. Do dzis nie potrafie sobie wytlumaczyc jak on sie tam znalazl, ale w tym momencie dodal mi tyle sil i uswiadomil mi, kto tu placi i wymaga, ze nie zastanawiajac sie dlugo weszlam znowu do tej jaskini lwów, postawilam ich wszystkich na bacznosc i wydalam dyspozycje, na które tym razem byla krótka odpowiedz : "Yes Sir" :)

Od tego dnia chyba przestalam byc dla nich kobieta, bylam tylko szefem i wszystko zaczelo dzialac jak w zegarku.

 

Zycie w Bostonie to jeden z najpiekniejszych i najciekawszych okresów w moim zyciu. Boston jest nie tylko pieknym miastem z interesujaca architektura,duza iloscia zieleni, wody i z pieknymi okolicami oferujacymi wszystkie zalety Nowej Anglii.

To takze raj dla smakoszy. Kto mysli, ze kuchnia amerykanska to tylko fast food, jest w bledzie. Amerykanie szybko chwytaja najnowsze trendy, tak wiec w okresie gdy tam mieszkalismy rosly jak grzyby po deszczu restauracje oferujace zdrowa zywnosc. Jednoczesnie pojawiala sie ona równiez w sklepach i oczywiscie na targach. Mielismy to szczescie miec doslownie "za rogiem" Newbury Street, niezwykla ulice, pelna malowniczych domów typowych dla dzielnicy Back Bay i mieszczacych sie w nich sklepów jak równiez kawiarenek, restauracji, slowem wszystkiego, czego dusza zapragnie. Jedyna wada tej okolicy byly ogromne ilosci turystów, ale z czasem nauczylismy sie poruszac po niej wtedy, gdy bylo ich najmiej. Moim ulubionym sklepem od pierwszych dni w Bostonie byl De Luca's Market, maly sklep, rodzaj delikatesów, w którym mozna bylo kupic równiez wybrane artykuly zagraniczne, czyli czesto to, co znalam z domu. Byl prawdziwym skarbem jesli chodzi o nabial - kto zna USA wie, ze tam nie ma twarogu, smietany - ani slodkiej ani kwasnej - w De Luca's dostawalam te rzeczy bez problemu. Uwielbialam robic tam zakupy w niemalze rodzinnej atmosferze.

Drugim moim ulubionym sklepem byl Boston Olive Oil Company. Jak sama nazwa mówi byl to specjalistyczny sklep oferujacy oliwe z Wloch, Hiszpanii i Grecji a takze octy wszelkiego rodzaju. Poczatkowo sklep miescil sie w innym budynku i oferowal wlasciwie tylko te dwa produkty, ale z calym wachlarzem smaków. Czasami spedzalam tam godzine albo dwie, wyszukujac i degustujac róznego rodzaju produkty. Z czasem asortyment powiekszyl sie o specjaly glównie wloskiej kuchni, ale nie tylko - do moich ulubionych nalezaly lokalne miody o róznych smakach lub domowe konfitury z octem balsamicznym. Obecnie sklep znajduje w pobliskim budynku, po przeciwnej stronie ulicy. Za kazdym razem kiedy jestem w Bostonie nie moge sie powstrzymac od kupna kilku buteleczek z moimi ulubionymi produktami. Na ich stronie znajduje tez czesto inspracje do nowych dressingów i pasujacych do nich salatek.

Jesli chodzi o lokalne owoce i warzywa mielismy targ blisko domu, 2 razy w tygodniu, od wiosny do jesieni. Juz samo miejsce, prawie centrum Bostonu, miedzy kosciolem Sw. Trójcy i budynkiem biblioteki, wokól skweru na placu Copley Square bylo niezwykle urokliwym miejscem na targ, który nosil nazwe placu - Copley Square Farmers Market. Targ oferowal wylacznie lokalne produkty, oczywiscie ekologiczne. Wtedy tez poznalam po raz pierwszy wiele warzyw w kolorach jeszcze wtedy w Europie zupelnie nieznanych jak zólte, biale i wielokolorowe buraki, marchewki w kolorach teczy, ziemniaki o róznych barwach, zólte i fioletowe kalafiory, kolorowe pomidory. Zaopatrywalismy sie tam w swieze ryby i owoce morza typowe dla tych okolic. Okoliczne farmy oferowaly kozi ser, miody i inne specjaly. Nie mielismy wiec  zadnych problemów z artykulami typowymi dla kuchni sródziemnomorskiej, która tak lubimy.

Duza przyjemnoscia bylo tez jedzenie poza domem. W USA sniadania sa w zasadzie slodkie, tak wiec istneje nieskonczona ilosc piekarni i cukierni oferujacych rózne slodkosci do kawy, podobnie jest z brunchem (wiekszy posilek skladajacy sie jakby ze sniadania i lunchu). Idalne miejsce do tego typu posilków znalezlismy blisko domu. W kawiarni i piekarni Tatte mozna bylo zjesc sniadanie, lunch, zamówic  cos do domu albo kupic na wynos. Moim absolutnym faworytem byla tzw. Avocado Tartine kanapka z zytniego chleba na zakwasie, z awokado, rukola, jajkiem w koszulce, koperkiem i rzodkiewka albo najlepsza na swiecie szakszuka z sosem pomidorowo-paprykowym, cebula, kminkiem, jajkami i doprawiona serem feta i pietruszka.

Gdy mielismy gosci spoza Bostonu, albo po prostu ochote na "typowa" amerykanska kuchnie lub wieczór w pubie, wpadalismy do pobliskiego baru Cheers. Otwarty na poczatku lat 70-tych jako Bull & Finch Pub, jest chyba najbardziej znany na calym swiecie jako bar z serialu Cheers z lat 80-tych. Jego popularnosc spowodowala, ze w 2002 roku pub Bull & Finch został oficjalnie przemianowany na „Cheers Beacon Hill” i przyciaga nadal turystów z calego kraju. Ale i tu, podobnie jak w innych miejscach nauczylismy sie wybierac odpowiedni moment i najczesciej mielismy nawet szczescie zdobyc stolik przy oknie z którego widzielismy nasz dom. 

Naszym zdecydowanym faworytem byla restauracja Saltie Girl. Byl to wlasciwie bar i sklep z rybami i owocami morza. Otwarty zostal juz pod koniec naszego pobytu, wiec bywalismy tam czesto, aby sie nacieszyc wszystkimi specjalami. Nowa Anglia a szczególnie Maine to miejsce gdzie zyja najlepsze na swiecie amerykanskie homary. Maine lobster pecjalnosc tych okolic, jest tak popularny jak dorsz w Polsce i nalezy do menu wszystkich restauracji i barów Nowej Anglii, jednak to, co proponuje Saltie Girl zadowoli kazdego wybrednego smakosza. Homar we wszystkich wariantach - klasycznie, ale i na kanapkach, w hamburgerze i jako najwiekszy hit - na swiezo pieczonych waflach z maslem kukurydzianym, polany pikantno-slodkim syropem klonowym. Na taki pomysl moga wpasc tylko Amerykanie, ale rezultat jest zaskakujacy i zadowoli chyba kazdego. 

Boston byl nie tylko miastem, w którym zylo nam sie bardzo dobrze, ale i wspaniala przygoda kulinarna.